Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quid nunc honeste dicit? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Ergo, inquit, tibi Q. Duo Reges: constructio interrete. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Bork Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quis Aristidem non mortuum diligit? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quae cum dixisset, finem ille. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis;

Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Hic ambiguo ludimur. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

• Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
• Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio.
• Res tota, Torquate, non doctorum hominum, velle post mortem epulis celebrari memoriam sui nominis.
• An tu me de L.

1. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.
2. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Ita prorsus, inquam;

Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Praeteritis, inquit, gaudeo.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Falli igitur possumus.

Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad
consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac
praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et
conveniens decretis eius reperietis.